• Gedwongen huwelijken (Deel 1 en 2).

Marokkaanse & Turkse gedwongen huwelijken: Deel I.

Marokkaanse & Turkse gedwongen huwelijken: Deel II.

.

De meeste gedwongen huwelijken worden traditiegetrouw door ouders gearrangeerd. Vaak is daar prestige of financieel voordeel bij in het spel. We moeten echter bedenken dat een huwelijk waarbij de huwelijkspartners elkaar niet van tevoren hebben leren kennen, of waarbij één of beide partners zich tegen het huwelijk verzetten, volgens de islamitische wet strikt genomen ongeldig is. Eén van de zwakkere punten van de islamitische regels kan het zijn dat het meisje geacht wordt met het voorgestelde huwelijk in te stemmen als zij niet protesteert. Daar kan makkelijk misbruik van gemaakt worden door vaders die meer houden van het geld van hun a.s. schoonfamilies dan van hun eigen dochters.

Een huwelijk uit liefde is in de islam overigens niet verboden. Een argument daartegen kan zijn dat liefde vaak maar van korte duur blijkt. Als twee mensen verliefd worden zijn zij natuurlijk geneigd elkaars goede kanten te idealiseren, terwijl de minder goede kanten ontzien worden. Als je dan een tijdje met elkaar samenleeft, kan het zijn dat die minder goede kanten sterker naar voren komen of ergernis gaan oproepen.

In een gedwongen huwelijk kan een ‘zakelijke’ overeenkomst in gevaar brengen, waarbij men zich door middel van een geschreven contract aan een aantal rechten en plichten ten opzichte van elkaar verbindt:

1. De man wordt gezien als hoofd van het gezin, als leider, of liever als eindverantwoordelijke. Hoewel de vrouw haar man in principe moet gehoorzamen, mag de man dit niet zien als vrijbrief voor autoritair gedrag. Zeker bij het nemen van belangrijke beslissingen behoort hij met zijn vrouw te overleggen en haar om advies te vragen. Doet hij dat niet, en eist hij van zijn vrouw absolute gehoorzaamheid, dan is van een harmonisch gezinsleven natuurlijk geen sprake.

2. Het is de taak van de man om het gezin van al het nodige te voorzien. Dat wil zeggen dat de man kostwinner is en zijn vrouw en kinderen tenminste recht hebben op voedsel, kleding en huisvesting. Een man mag zijn vrouw nooit dwingen om te werken om daarmee mede in deze basisbehoeften te voorzien. Anderzijds mag een vrouw natuurlijk uit eigen beweging een bijdrage leveren. Als een man zich niet aan deze verplichting houdt, of bijvoorbeeld zijn geld aan allerlei luxe-artikelen besteedt terwijl zijn vrouw met tweedehands kleding genoegen moet nemen, dan geeft dit de vrouw het recht een scheiding aan te vragen.

3. De islam kent geen gemeenschap van goederen. Wat de man meer verdient dan voor de dagelijkse levensbehoeften nodig is, kan hij naar believen voor zichzelf besteden. Wat de vrouw eventueel meebrengt, erft of verdient (er is voor vrouwen geen verbod om buitenshuis te werken) is alleen voor haar; haar man kan daar geen enkel recht op doen gelden.

4. Een islamitisch huwelijk is niet geldig zonder bruidsschat, dat wil zeggen een cadeau dat de man aan zijn aanstaande vrouw geeft. Dat kan een geldbedrag zijn, mooie kleding of een simpele ring. Er zijn geen bijzondere voorschriften voor, zolang het maar in overeenstemming is met de wensen van de bruid en de financiële mogelijkheden van de bruidegom. Zij moeten hierover dus van tevoren overleggen en desnoods onderhandelen. De bruidsschat is een cadeau van de bruidegom aan zijn bruid. Hij kan deze later dus nooit terugeisen. Ook is het niet de bedoeling dat hij het meisje van haar ouders koopt, zoals in sommige culturen nog steeds gangbaar is.

BESLUIT: Er is gezegd al dat het niet nakomen van bepaalde verplichtingen een vrouw het recht geeft om te scheiden. In tegenstelling tot bijvoorbeeld het katholicisme is echtscheiding dus toegestaan, zowel op initiatief van de man als van de vrouw, hoewel het als een laatste uitweg gezien wordt. Voordat het zover is moet eerst alles in het werk gesteld worden om de goede verstandhouding te herstellen, bijvoorbeeld door tussenkomst van elkaars familieleden of een imam. Maar als dit niet meer mogelijk blijkt en het huwelijk voor één of beide partners een kwelling is geworden, kan het beter zijn om uit elkaar te gaan en elkaar een nieuwe start te gunnen.

De praktijk is weerbarstig: Het zou beter zijn als zij hun energie staken door gedwongen huwelijken toe te laten in hun gezinnen, het heropvoeden van die mensen die zulke zaken normaal vinden. De slachtoffers van gedwongen huwelijken kunnen altijd bij de ombudsman terecht van hun regiogemeente.

Het huwelijk & Redenen om een huwelijk te weigeren:
Het behoort tot de rechten van de vrouw dat zij haar echtgenoot kan kiezen. Een meisje kan niet verplicht worden met iemand te trouwen. Ouders kunnen wel een partner voorstellen, maar een meisje is niet verplicht het hiermee eens te zijn. Wanneer ze toch tegen haar zin uitgehuwelijkt wordt, geeft dit de vrouw het recht op echtscheiding:

“Er werd gemeld door Khansa bint Khidam Al-Ansariya dat haar vader haar ten huwelijk gaf en zij dit huwelijk niet graag had. Dus ging zij naar de Apostel van God en hij verklaarde het huwelijk ongeldig.”

In een andere versie van deze hadith zei de dame in kwestie dat ze het huwelijk aanvaardde maar dat ze vrouwen wou laten weten dat ouders geen recht hebben om hen een echtgenoot op te dringen (Ibn Majah)

Een vrouw heeft ook geen toestemming nodig van haar ouders om te huwen.

Kortom, als de vrouw niet vindt dat zij er klaar voor is, is het beter niets te forceren. De wil om te trouwen moet volledig zuiver zijn en los van dwang. Zij heeft al het recht om te wachten of te weigeren. Zelfs als het een vrome man betreft. Als zij niet zeker is, is dat haar goede recht. Het huwelijk moet niet onderschat worden. Het is een contract tussen man en vrouw en zolang een van hun er niet voor kan instaan om de verplichtingen na te komen dan is het beter geen contract te sluiten.